Produkcja mosiądzu oznacza kształtowanie mosiądzu w różne części lub produkty za pomocą określonych metod. Typowe metody obejmują cięcie, formowanie i spawanie. Producenci wykorzystują te procesy do przekształcania surowego mosiądzu w użyteczne przedmioty lub komponenty.

Produkcja niskoseryjna odnosi się do wytwarzania ograniczonej liczby jednostek, zazwyczaj od kilkudziesięciu do kilku tysięcy. Metoda ta pozwala firmom wytwarzać produkty na mniejszą skalę, ale z taką samą jakością jak w przypadku produkcji masowej. Jest ona często stosowana w przypadku prototypów, testów produktów lub produktów limitowanych. Firmy mogą wykorzystać to podejście do udoskonalenia swoich projektów przed rozpoczęciem masowej produkcji.

Miedź znana jest z doskonałej przewodności elektrycznej, dzięki czemu idealnie nadaje się do okablowania elektrycznego. Mosiądz, stop miedzi i cynku, zapewnia doskonałą obrabialność i jest powszechnie stosowany w armaturze wodno-kanalizacyjnej. Brąz, stop miedzi i cyny, słynie z trwałości i odporności na korozję, dzięki czemu idealnie nadaje się do zastosowań morskich.

Gwintownik to narzędzie służące do nacinania gwintów wewnątrz otworu. Jego działanie polega na usuwaniu materiału i kształtowaniu wewnętrznej ścianki w taki sposób, aby możliwe było wkręcenie śruby lub wkrętu. Gwintowniki występują w wielu kształtach i rozmiarach. Niektóre są przeznaczone do użytku ręcznego, podczas gdy inne są używane na maszynach. Są one zaprojektowane tak, aby pasowały do określonych rozmiarów gwintów i standardów, takich jak metryczne lub UNC.

Otwór gwintowany jest przygotowany tak, aby miał gwintowaną powierzchnię wewnętrzną. Prosty wywiercony otwór przekształca się w otwór gwintowany, gotowy do umieszczenia wkrętu lub śruby. Technika ta jest niezbędna do tworzenia połączeń, które są jednocześnie mocne i rozłączne. Umożliwia łatwy montaż i demontaż.

Zacieranie się gwintów ma miejsce, gdy gwinty śrub i nakrętek sklejają się podczas dokręcania. Nacisk i tarcie między powierzchniami powodują zerwanie lub zatarcie metalu. Jest to najczęściej spotykane w przypadku stali nierdzewnej, aluminium i tytanu. Materiały te mają właściwości klejące i mają tendencję do spawania pod ciśnieniem bez smarowania.

Zatarcie metalu występuje, gdy dwie powierzchnie metalowe, zwykle pod obciążeniem i będące w ruchu względem siebie, przylegają do siebie w punktach styku. To niezamierzone przyleganie może rozerwać metalową powierzchnię podczas oddzielania lub przesuwania części, co zagraża integralności i funkcjonalności komponentów.

Otwór nieprzelotowy to otwór wywiercony, wyfrezowany lub wywiercony w materiale, który nie przechodzi na drugą stronę. W przeciwieństwie do otworów przelotowych, otwory nieprzelotowe mają określoną głębokość i dolną powierzchnię. Są one powszechnie stosowane w aplikacjach, w których łącznik lub komponent musi znajdować się w jednej płaszczyźnie lub być ukryty w materiale.

Sprężystość odnosi się do tendencji materiału do powrotu do pierwotnego kształtu po zgięciu. Gdy siła wygina metal, odkształca się on zarówno elastycznie, jak i plastycznie. Po usunięciu siły część elastyczna próbuje powrócić do pierwotnego kształtu. To odbicie nazywamy sprężynowaniem.

Obróbka elektroerozyjna (ang. Sinker EDM) to proces usuwania metalu, w którym wykorzystuje się iskry elektryczne do usuwania materiału z przedmiotu obrabianego. Proces ten polega na zanurzeniu elektrody i przedmiotu obrabianego w płynie dielektrycznym. Impulsy elektryczne o wysokiej częstotliwości powodują następnie erozję i topienie powierzchni elementu.

Tytan jest lżejszy, mocniejszy i bardziej odporny na korozję niż stal nierdzewna. Jest idealny dla przemysłu lotniczego, implantów medycznych i wysokowydajnych zastosowań. Z drugiej strony, stal nierdzewna jest bardziej przystępna cenowo, łatwiejsza w obróbce i lepsza do codziennego użytku, takiego jak urządzenia kuchenne lub budownictwo.

W przypadku większości projektów aluminium jest lepszym wyborem ze względu na niższy koszt, łatwiejszą obróbkę i mniejszą wagę. Tytan wyróżnia się jednak w zastosowaniach wymagających wysokiej wytrzymałości, odporności na korozję i biokompatybilności. Konkretne wymagania projektu określą, który metal najlepiej odpowiada Twoim potrzebom.

Znakowanie laserowe to proces wykorzystujący skupioną wiązkę lasera do tworzenia znaków na powierzchni materiału. Laser zmienia kolor lub teksturę materiału, pozostawiając tekst, logo lub kody. Jest szybki, czysty i nie wymaga stosowania atramentów ani chemikaliów. To sprawia, że jest to idealne rozwiązanie dla branż, które potrzebują trwałych, wysokiej jakości oznaczeń. Znakowanie laserowe jest bezdotykowe, co oznacza, że materiał nie ulega fizycznemu zużyciu. Znaki są również odporne na blaknięcie, zarysowania i wysoką temperaturę.

Wiercenie w mosiądzu różni się od wiercenia w innych metalach ze względu na jego unikalne właściwości. Jest bardziej miękki niż stal, ale twardszy niż aluminium, co wymaga innych prędkości i posuwów. Zawartość cynku w mosiądzu stwarza wyzwania związane z tworzeniem się wiórów i przywieraniem narzędzi. Odpowiednie wiertła, prędkości i smary pomogą uniknąć typowych problemów i uzyskać czyste, dokładne otwory.

Elementy złączne występują w wielu kształtach i rozmiarach, a każdy z nich służy innemu celowi. Aby wybrać odpowiedni element złączny, należy wziąć pod uwagę materiał, wymagania dotyczące obciążenia, warunki środowiskowe i łatwość montażu. Kluczem jest dopasowanie właściwości elementu złącznego do potrzeb danego projektu.

Fazowanie i ukosowanie odnoszą się do cięć pod kątem na krawędziach materiałów, ale istnieją między nimi kluczowe różnice. Faza to zazwyczaj proste cięcie pod kątem 45 stopni, często stosowane w celu usunięcia ostrych krawędzi i poprawy bezpieczeństwa lub estetyki. Natomiast skos może mieć dowolny kąt inny niż 90 stopni, oferując większą wszechstronność dla różnych potrzeb projektowych.